Ich obecność w organizmie może powodować bardzo zróżnicowane dolegliwości.

Przywry mają płaskie ciało o długości 20-30 milimetrów i szerokości 8 – 12 milimetrów, zaopatrzone w przyssawkę lub dwie.

Objawy zakażenia:

• ogólna niedyspozycja

• bóle głowy,

• osłabienie apetytu,

• pokrzywka,

• pokarmowe i skórne alergie,

• bóle brzucha,

• ostre i przewlekłe zapalenie wątroby,

• gorączka, duszność, wodobrzusze,

• wysadzanie gałek ocznych jest podłożem kamienicy żółciowej, a często i błędną diagnozą z podejrzeniem na kamicę.

• stale powiększona wątroba oraz czasami śledziona

• chroniczne zapalenie wątroby

W początkowej fazie przywrzycy podczas biopsji wątroby można zaobserwować:

• mikromartwicę

• mikroropienie wątroby.

Sposób zakażenia:
Zarazić się można po wypiciu wody pochodzącej ze stojących zbiorników wodnych lub zjedzeniu roślin podlanych taką wodą, zawierającą larwy. Trafiając do przewodu pokarmowego, larwy przywr wnikają do przewodów żółciowych, pęcherzyka żółciowego lub innych narządów i tkanek wraz ze strumieniem krwi lub przez otrzewną. Przenikają wówczas przez ściankę jelit do jamy brzusznej, kierując się ku wątrobie, wwiercają się w jej tkanki a potem w przewody żółciowe, gdzie po 3 – 4 miesiącach zaczynają składać jaja. Podczas przemieszczania młode przywry mechanicznie uszkadzają tkanki człowieka. Zatykając przewody żółciowe wywołują tzw. żółtaczkę mechaniczną; toksyny wydzielane przez przywry uszkadzają wątrobę, powodują martwice i ropnie organizmu.