Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) – Pasożyt jelitowy, którego długość może osiągać nawet 5 metrów!
Pasożyt występuje niemal na całym Świecie, a największe rozprzestrzenienie obserwuje się w krajach Ameryki Południowej, Azji oraz Afryki. Człowiek zaraża się poprzez spożycie surowego lub niedogotowanego mięsa (wołowiny), które zawiera wągry. W jelicie cienkim, po przytwierdzeniu do śluzówki rozwija się postać dorosła tasiemca, który może żyć w organizmie przez lata, a nawet dziesięciolecia. Zazwyczaj w organizmie żywiciela pasożytuje jeden osobnik tego gatunku.
Objawy:
- Nudności
- Wymioty
- Bóle w nadbrzuszu
- Biegunka
- Zaparcia
- Zwiększone lub zmniejszone łaknienie
W wielu przypadkach zarażenie ma charakter bezobjawowy, ujawnia się zwykle poprzez wydalanie z kałem członów pasożyta. Obecność tasiemca wywołuje niewielkie zmiany zapalne w jelicie (w miejscu przyczepienia do jego ściany). Może występować reakcja alergiczna organizmu na produkty metabolizmu wydzielane przez tasiemca.
W diagnostyce stosuje się badanie płynnych próbek kału testem ELISA w celu wykrycia antygenów. Można także rozpoznawać zarażenie poprzez obserwacje wydalanych z kałem członów, pod warunkiem jednak, że są one odpowiedniej wielkości. Trudne jest jednak zróżnicowanie gatunku tasiemca (uzbrojony, nieuzbrojony) ze względu na duże podobieństwo w budowie członów.
Badania biorezonansowe – Vega Test i BICOM z dużym powodzeniem wykrywają obecność tasiemca nieuzbrojonego, niezależnie od stopnia zaawansowania infekcji.
Jaja tasiemca są bardzo wytrzymałe na czynniki zewnętrzne i w wilgotnym środowisku mogą utrzymać inwazyjność przez wiele tygodni a nawet miesięcy. Głównymi sposobami profilaktyki zakażeń są: odkażanie ścieków oraz wykrywanie nosicielstwa wągrów u ubijanych zwierząt w czasie kontroli weterynaryjnej. Indywidualne zapobieganie polega na unikaniu spożywania wołowiny surowej lub takiej, która nie przeszła głębokiego mrożenia.
Artykuł powstał na podstawie:
- Mikrobiologia lekarska; pod red. Piotra Heczko i Agaty Pietrzyk
- Choroby zakaźne i pasożytnicze; Tom II; pod red. Janusza Cianciary i Jacka Juszczyka