Węgorek jelitowy

13 lutego 2019

Węgorek jelitowy (Strongyloides stercoralis) – 

Niewielkich rozmiarów nicień pasożytujący w górnym odcinku jelita cienkiego

Występuje głównie w wilgotnych, gorących strefach klimatycznych, coraz częściej także w strefie umiarkowanej (południe i wschód Europy). Wywołuje u ludzi chorobę zwaną węgorczycą. Pasożyt ma zdolność do rozmnażania się w środowisku zewnętrznym, która zwiększa możliwości skażenia danego środowiska jego larwami.

Człowiek zaraża się larwami obecnymi w glebie. Do infekcji dochodzi najczęściej podczas spacerów boso oraz leżenia na ziemi (np. plaży). Możliwe jest także zakażanie poprzez spożycie nieumytych owoców i warzyw lub picie zanieczyszczonej larwami wody. Węgorek wnika przez skórę (lub w przypadku zakażeń drogą pokarmową – błonę śluzową jamy ustnej i przełyku), następnie poprzez płuca i tchawicę dociera do miejsca docelowego bytowania w jelicie cienkim. Liczba rozwijających się pasożytów zależy przede wszystkim od stanu komórkowej odporności człowieka.

Objawy:

  • Zmiany skórne
  • Bóle brzucha
  • Dolegliwości żołądkowo-jelitowe
  • Brak łaknienia
  • Biegunki lub zaparcia
  • Kaszel
  • Zapalenie płuc
  • Bóle głowy
  • Bezsenność
  • Nerwica
  • Stany zapalne jelit

Objawy uzależnione są od właściwości osobniczych chorego oraz okresu rozwoju pasożyta. Dolegliwości są nawracające i często mają charakter przewlekły. W wielu przypadkach zakażenie może przebiegać bezobjawowo.

Rozpoznanie jest utrudnione ze względu na brak charakterystycznych objawów dla tej jednostki chorobowej. W diagnostyce stosuje się badanie próbek kału na obecność larw węgorka, u wielu osób udaje się także wykryć przeciwciała w surowicy.

Dużą sprawdzalność wykazują badania biorezonansowe (Vega Test, BICOM), które umożliwiają wykrycie obecności węgorka w organizmie.

Zapobieganie rozprzestrzenianiu pasożyta polega na utrzymywaniu właściwego stanu sanitarnego, natomiast zakażeniom odzwierzęcym zapobiega się poprzez regularne odrobaczanie zwierząt domowych.

 

 

Artykuł powstał na podstawie:

  1. Mikrobiologia lekarska; pod red. Piotra Heczko i Agaty Pietrzyk
  2. Choroby zakaźne i pasożytnicze; Tom II; pod red. Janusza Cianciary i Jacka Juszczyka
  3. Zarys parazytologii lekarskiej; pod red. Rościsława Kadłubowskiego
  4. Parazytologia kliniczna w ujęciu wielodyscyplinarnym; pod red. Zbigniewa Pawłowskiego i Jerzego Stefaniaka

     

Używamy cookies i podobnych technologii m.in. w celach: świadczenia usług, reklamy, statystyk. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień Twojej przeglądarki oznacza, że będą one umieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić te ustawienia.