Węgorek jelitowy (Strongyloides stercoralis) –
Niewielkich rozmiarów nicień pasożytujący w górnym odcinku jelita cienkiego
Występuje głównie w wilgotnych, gorących strefach klimatycznych, coraz częściej także w strefie umiarkowanej (południe i wschód Europy). Wywołuje u ludzi chorobę zwaną węgorczycą. Pasożyt ma zdolność do rozmnażania się w środowisku zewnętrznym, która zwiększa możliwości skażenia danego środowiska jego larwami.
Człowiek zaraża się larwami obecnymi w glebie. Do infekcji dochodzi najczęściej podczas spacerów boso oraz leżenia na ziemi (np. plaży). Możliwe jest także zakażanie poprzez spożycie nieumytych owoców i warzyw lub picie zanieczyszczonej larwami wody. Węgorek wnika przez skórę (lub w przypadku zakażeń drogą pokarmową – błonę śluzową jamy ustnej i przełyku), następnie poprzez płuca i tchawicę dociera do miejsca docelowego bytowania w jelicie cienkim. Liczba rozwijających się pasożytów zależy przede wszystkim od stanu komórkowej odporności człowieka.
Objawy:
- Zmiany skórne
- Bóle brzucha
- Dolegliwości żołądkowo-jelitowe
- Brak łaknienia
- Biegunki lub zaparcia
- Kaszel
- Zapalenie płuc
- Bóle głowy
- Bezsenność
- Nerwica
- Stany zapalne jelit
Objawy uzależnione są od właściwości osobniczych chorego oraz okresu rozwoju pasożyta. Dolegliwości są nawracające i często mają charakter przewlekły. W wielu przypadkach zakażenie może przebiegać bezobjawowo.
Rozpoznanie jest utrudnione ze względu na brak charakterystycznych objawów dla tej jednostki chorobowej. W diagnostyce stosuje się badanie próbek kału na obecność larw węgorka, u wielu osób udaje się także wykryć przeciwciała w surowicy.
Dużą sprawdzalność wykazują badania biorezonansowe (Vega Test, BICOM), które umożliwiają wykrycie obecności węgorka w organizmie.
Zapobieganie rozprzestrzenianiu pasożyta polega na utrzymywaniu właściwego stanu sanitarnego, natomiast zakażeniom odzwierzęcym zapobiega się poprzez regularne odrobaczanie zwierząt domowych.
Artykuł powstał na podstawie:
- Mikrobiologia lekarska; pod red. Piotra Heczko i Agaty Pietrzyk
- Choroby zakaźne i pasożytnicze; Tom II; pod red. Janusza Cianciary i Jacka Juszczyka
- Zarys parazytologii lekarskiej; pod red. Rościsława Kadłubowskiego
- Parazytologia kliniczna w ujęciu wielodyscyplinarnym; pod red. Zbigniewa Pawłowskiego i Jerzego Stefaniaka