Włosień kręty

27 lutego 2019

Włosień kręty (Trichinella spiralis) – Wywołuje włośnicę, rozpowszechnioną na całym Świecie chorobę odzwierzęcą.

Źródłami zakażenia dla człowieka są surowe i niedostatecznie ugotowane lub zamrożone przetwory mięsne, najczęściej z mięsa pochodzącego ze świń domowych lub dzików (rzadziej innych gatunków zwierząt). Rezerwuarem włośni są zwierzęta zarówno domowe, jak i wolno żyjące, we wszystkich strefach klimatycznych. W Polsce włośnica związana jest z prywatnym ubojem świń lub dotyczy rodzin myśliwych polujących na dziki. Główną przyczyną zachorowań jest unikanie kontroli weterynaryjnej. Po spożyciu przez człowieka mięsa zawierającego larwy, w jego przewodzie pokarmowym dochodzi do ich dojrzewania oraz zapłodnienia samic (faza jelitowa), a następnie do osiedlania nowonarodzonych larw w mięśniach szkieletowych (faza pozajelitowa). Istnieje także możliwość uszkodzenia innych narządów.

Objawy:

  • Gorączka
  • Bóle mięśni kończyn
  • Zapalenie spojówek
  • Obrzęki powiek
  • Bóle głowy
  • Biegunka
  • Utrata łaknienia
  • Osłabienie siły mięśniowej

Objawy mają bardzo szeroką skalę: notuje się zarówno przypadki bezobjawowe jak i te zagrażające życiu. W ciężkich postaciach choroby mogą pojawiać się objawy uszkodzenia mięśnia sercowego, ośrodkowego układu nerwowego oraz zapalenia płuc.

Diagnostyka włośnicy w czasie trwania fazy jelitowej jest trudna i tylko w pojedynczych przypadkach udaje się odnaleźć pasożyty w kale. W fazie pozajelitowej można wykryć ich obecność podczas badania mikroskopowego tkanek lub w preparatach histopatologicznych oraz wykrywając DNA metodą PCR.

Badania biorezonansowe BICOM oraz Vega Test pozwalają na stwierdzenie obecności włośnia w organizmie niezależnie od fazy zakażenia oraz jego lokalizacji.

O rozpowszechnieniu choroby na danym terenie decydują w znacznej mierze zwyczaje kulinarne w danym regionie, a zwłaszcza związane z nimi sposoby przygotowywania potraw mięsnych.

Zapobieganie zarażeniu włośniem polega na zapewnieniu właściwej higieny w hodowli zwierząt, badaniu mięsa oraz stosowaniu odpowiedniej obróbki termicznej przed jego spożyciem. Suszenie oraz marynowanie mięsa nie stanowi dostatecznej profilaktyki zakażeń włośniem.

 

Artykuł powstał na podstawie:

  1. Mikrobiologia lekarska; pod red. Piotra Heczko i Agaty Pietrzyk
  2. Choroby zakaźne i pasożytnicze; Tom II; pod red. Janusza Cianciary i Jacka Juszczyka
  3. Parazytologia kliniczna w ujęciu wielodyscyplinarnym; pod red. Zbigniewa Pawłowskiego i Jerzego Stefaniaka

Używamy cookies i podobnych technologii m.in. w celach: świadczenia usług, reklamy, statystyk. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień Twojej przeglądarki oznacza, że będą one umieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić te ustawienia.